Land van ups en downs
Door: Mark
Blijf op de hoogte en volg Freia & Mark
05 November 2007 | Afghanistan, Kabul
Vandaag was de ceremonie een gevoelig iets, er stonden een aantal collega's te huilen en dat maakte het wel even moeilijk, maar het was zeker een eervol afscheid. De kist werd voorafgegaan door het hele peloton slow-marching soldaten, daarna de kist dus, op een draagbaar op een voertuig, daarna al zijn commandanten, tot en met de commandant TFU aan toe, daarna twee gepansterde verkenningsvoertuigen en helemaal achteraan de dominee met een lang wit gewaad. Alles werd gefilmd voor Ronald zijn familie en zijn directe collega's en er stonden honderden militairen, Nederlands, Afghaans (incl de 80-jarige brigadegeneraal van onze brigade), Australiërs, Engelsen, Amerikanen, Noren, Denen en ook nog een aantal burgermedewerkers van de schoonmaak- en wasdienst. Erg indrukwekkend zo'n lang lint aan beide kanten van de weg helemaal tot en met op het vliegveld tot aan de vliegtuigachterkant. Rond half vijf vloog hij vergezeld van 6 collega's voor de draagbaar en de begeleiding in NLD weg vanuit Tarin Kowt. Ik moest de Afghaanse generaal en zijn kolonel en een tolk terugbrengen en die deden zoveel moeite respect te betonen en dankbaarheid uit te spreken dat wij hun land zo goed probeerden te helpen, maar dat het ze verschrikkelijk pijn deed dat wij zo een hoge prijs moesten betalen en dat ze het knap vonden dat wij ondanks deze onbetaalbare prijs toch nog steeds ons werk blijven doen. Dat deed verschrikkelijk veel met me en dat maakt het ook zo de moeite waard om voor deze mensen een steun in de rug te bieden. Een erg moeilijk moment, maar zo enorm waardevol.
Gisteravond was echter een prachtig moment, want ik kwam nog in mineur mijn fab in (kamertje in een pantsercontainer, fab is afgekort van geprefabriceerde slaap- en werkcontainer) en daar lag mijn hele bed vol met post. Een pakje van Freia met allemaal lekkere dingen en een hele zwik kaarten met superteksten en veel krantenstukjes die ik nog niet gezien had, een pakje van mijn nichtje Marieke met allerlei lekkers, vooral de Engelse drop (TOP!!) en een leuke kaart, het te zware pakje (gelukkig aangekomen dus) van mijn ouders met een serieus eigen gebakken cake, de twee collega's met wie ik de 2 bij 4 meter slaapruimte deel stonden stomverbaasd te kijken en Henny (onze commandant hier in Tarin Kowt) zei dat ik toch wel een heel unieke moeder heb (bij deze Ma!!). Er zat overigens nog veel meer in. Ook een pakketje van mijn Schoonouders, geweldige formule-1 bladen en natuurschoon (NEE niet wat jullie denken, hallo zeg, ik heb hele nette schoonouders, haha)) met een leuke lange brief, maar ook nog een pakketje van de volleybal-kerels. Dat zat ook vol met formule-1 bladen en een toffe kaart, echt helemaal geweldig en onverwacht zeg, echte teamspirit, trouwens ook TOP dat jullie van WSV hebben gewonnen met nog wel 4-0 (hadden zeker zin in een rondje van me, nou die komt er binnenkort aan hoor!). Wat een supermoment, bedankt allemaal, hoe kan ik deze ondersteuning ooit goed maken, echt super!
Vanochtend heb ik les gegeven aan de Afghaanse logistieke officieren (en vanavond ook nog 2 uur) en ze de drop voor gezet van de AH, nou dat was wel heel vreemd spul, maar de zak is leeg, hahaha, ze smulden ervan, dus ik moest nog snel zijn om er een paar mee te eten. De lessen zelf pakken ze heel goed op en we proberen ze nu bij onze plannen te betrekken, zodat ze zelf leren plannen en de voor- en nadelen leren af te wegen. Overigens is dat iets wat ze helemaal niet kennen, ze zijn meer op Aziatische voet geschoold, dat betekent dat er niet van te voren wordt nagedacht over een operatie, maar dat men eervol ten strijde trekt en kijkt of men succesvol is of niet. Inshallah dus, oftewel als God het wil. Toch pakken ze het plannen wel degelijk op, ze komen alleen steeds met complimenten ipv weerwoord, ze vinden onze plannen altijd goed en zijn het altijd met ons eens. Als je dus probeert de nadelen eruit te filteren om te kijken of de voordelen wel opwegen tegen de nadelen, dan blijven ze alleen maar de positieve kant bekijken en roepen dat ze accoord zijn met ons plan. Nog niet helemaal wat we willen, maar daar kunnen we weer maximaal aan werken. Ze denken wel erg goed mee en we mogen ons zeker niet vergissen in hun niveau. Soms gaan ze ons een stap voor en komen met zaken waar wij nog niet aan gedacht hebben, vooral erg praktijk gerichte zaken. Ze kunnen dus heel goed het fimpje voor zichzelf afdraaien en tot een succesvolle voorbereiding komen, maar vaak moeten we er wel wat dingen aan toevoegen. Zo gingen er gisteren weer een paar wagens de deur uit, dan moet je wijzen op voldoende brandstof, voedsel en munitie, maar ze nemen wel allerlei kleding mee om zich warm te houden 's nachts.
Morgenvroeg heb ik weer een klas vol met soldaten om de logistieke leer bij te brengen, we schenken uiteraard thee naar goed Afghaans gebruik en eten weer samen drop. Overigens krijgen wij ook altijd thee en wat te eten als we bij hen op de bureau's komen, ook al is het voor een vraag die bij ons in NLD 1 minuut zou duren, bij de Afghaan zit je eerst een kwartier aan de thee en dan pas ter zake, vooral als ze je kennen en je een beetje band opgebouwd hebt, willen ze van alles van je weten over NLD, Europa, hoe wij leven, wat wij eten en hoe we met elkaar omgaan. Ook de mannekes (soldaten) zijn erg leergierig, ze willen alles weten en hebben continu de aandacht erbij. 's Middags gaan we dan de praktijk in, als we 's ochtend hebben verteld dat ze een container niet moeten volkeilen met munitie, maar dat je dat moet stapelen, zodat je overzichtelijk kunt tellen en per stuk kunt uitgeven, dan gaan we dat 's middags beoefenen met een goed voorbeeld en een fout voorbeeld naast elkaar. Leuke lesvoorbereiding trouwens, want je hoeft alleen maar op het kamp rond te lopen en om je heen te kijken naar foute voorbeelden, want die zijn er te over.
Dit alles kan zeker niet zonder een goede tolk, maar in Jhaved (edit: zie op foto links, zijn neefje staat rechts, ook een van onze tolken) heb ik echt een betrouwbare vertaler gevonden. Hij is vanaf de eerste dag bij me, hij heeft vanavond een foto van Freia gezien en was zeer onder de indruk. Hij komt zelf uit Kabul en mist zijn familie ook, maar vind ook dat hij zijn werk eerst goed moet doen voordat hij weer terug kan naar huis. De jongen is ook leergierig en pakt heel snel de Engelse taal op, de rest is geen probleem, want men (de afghanen dus) vertrouwt hem, hij spreekt 4 talen (Dari, Pashtun en Farsi en nog eentje die we niet nodig hebben). Behalve zijn t-shirts, broeken en schoenen heeft hij helemaal niets meegenomen uit Kabul, want daar heeft hij ook bijna niets, maar van hun salaris kopen de tolken fruit en af en toe een kledingstuk. We hebben ze ondertussen slaapzakken geschonken en een bed met matras in een mooie grote tent. Daar wonen ze nu samen. Hij was vandaag wat ziek, kreeg wat foute Afghaanse pillen. Ik heb hem gezegd dat hij 5 liter water moest gaan drinken en vanavond was hij een stuk beter omdat hij de rommel uit zijn lichaam had doorgespoeld en was oh-zo dankbaar. Ik zal hem overdragen aan een goede collega, want dat verdient hij zeker, ik hoop dat we er ook voor hem nog een betere toekomst van kunnen maken.
De afgelopen 48 uur kenmerkte zich dus door diepe 'downs' en hoge 'ups', maar dat maakt het werk hier absoluut de moeite waard. Wat dat betreft vind ik het zeker jammer alweer zo snel weg te moeten, maar er zijn nog veel meer redenen te bedenken waarom ik toch wel weer heel graag naar huis wil. Het geeft me wel een goed gevoel dat ik mijn steentje (hoe klein ook in het grotere geheel) heb kunnen bijdragen en ik hoop de komende dagen nog zo effectief mogelijk die bijdrage te versterken.
Met de hoog favoriete radio Uruzgan op de achtergrond (heerlijke muziek en leuke intermezzo's en af en toe een collega online) wil ik hier nogmaals kwijt dat alle reacties hier op de site, op mijn email en uit Nederland in zijn algemeenheid ons allemaal erg goed heeft gedaan en dat de hoge betrokkenheid bij wat we doen en wat er gebeurt een enorme steun in de rug is, dus ook jullie dragen een steentje bij, we kunnen het niet alleen.
Dankjewel daarvoor!!!
Gisteravond was echter een prachtig moment, want ik kwam nog in mineur mijn fab in (kamertje in een pantsercontainer, fab is afgekort van geprefabriceerde slaap- en werkcontainer) en daar lag mijn hele bed vol met post. Een pakje van Freia met allemaal lekkere dingen en een hele zwik kaarten met superteksten en veel krantenstukjes die ik nog niet gezien had, een pakje van mijn nichtje Marieke met allerlei lekkers, vooral de Engelse drop (TOP!!) en een leuke kaart, het te zware pakje (gelukkig aangekomen dus) van mijn ouders met een serieus eigen gebakken cake, de twee collega's met wie ik de 2 bij 4 meter slaapruimte deel stonden stomverbaasd te kijken en Henny (onze commandant hier in Tarin Kowt) zei dat ik toch wel een heel unieke moeder heb (bij deze Ma!!). Er zat overigens nog veel meer in. Ook een pakketje van mijn Schoonouders, geweldige formule-1 bladen en natuurschoon (NEE niet wat jullie denken, hallo zeg, ik heb hele nette schoonouders, haha)) met een leuke lange brief, maar ook nog een pakketje van de volleybal-kerels. Dat zat ook vol met formule-1 bladen en een toffe kaart, echt helemaal geweldig en onverwacht zeg, echte teamspirit, trouwens ook TOP dat jullie van WSV hebben gewonnen met nog wel 4-0 (hadden zeker zin in een rondje van me, nou die komt er binnenkort aan hoor!). Wat een supermoment, bedankt allemaal, hoe kan ik deze ondersteuning ooit goed maken, echt super!
Vanochtend heb ik les gegeven aan de Afghaanse logistieke officieren (en vanavond ook nog 2 uur) en ze de drop voor gezet van de AH, nou dat was wel heel vreemd spul, maar de zak is leeg, hahaha, ze smulden ervan, dus ik moest nog snel zijn om er een paar mee te eten. De lessen zelf pakken ze heel goed op en we proberen ze nu bij onze plannen te betrekken, zodat ze zelf leren plannen en de voor- en nadelen leren af te wegen. Overigens is dat iets wat ze helemaal niet kennen, ze zijn meer op Aziatische voet geschoold, dat betekent dat er niet van te voren wordt nagedacht over een operatie, maar dat men eervol ten strijde trekt en kijkt of men succesvol is of niet. Inshallah dus, oftewel als God het wil. Toch pakken ze het plannen wel degelijk op, ze komen alleen steeds met complimenten ipv weerwoord, ze vinden onze plannen altijd goed en zijn het altijd met ons eens. Als je dus probeert de nadelen eruit te filteren om te kijken of de voordelen wel opwegen tegen de nadelen, dan blijven ze alleen maar de positieve kant bekijken en roepen dat ze accoord zijn met ons plan. Nog niet helemaal wat we willen, maar daar kunnen we weer maximaal aan werken. Ze denken wel erg goed mee en we mogen ons zeker niet vergissen in hun niveau. Soms gaan ze ons een stap voor en komen met zaken waar wij nog niet aan gedacht hebben, vooral erg praktijk gerichte zaken. Ze kunnen dus heel goed het fimpje voor zichzelf afdraaien en tot een succesvolle voorbereiding komen, maar vaak moeten we er wel wat dingen aan toevoegen. Zo gingen er gisteren weer een paar wagens de deur uit, dan moet je wijzen op voldoende brandstof, voedsel en munitie, maar ze nemen wel allerlei kleding mee om zich warm te houden 's nachts.
Morgenvroeg heb ik weer een klas vol met soldaten om de logistieke leer bij te brengen, we schenken uiteraard thee naar goed Afghaans gebruik en eten weer samen drop. Overigens krijgen wij ook altijd thee en wat te eten als we bij hen op de bureau's komen, ook al is het voor een vraag die bij ons in NLD 1 minuut zou duren, bij de Afghaan zit je eerst een kwartier aan de thee en dan pas ter zake, vooral als ze je kennen en je een beetje band opgebouwd hebt, willen ze van alles van je weten over NLD, Europa, hoe wij leven, wat wij eten en hoe we met elkaar omgaan. Ook de mannekes (soldaten) zijn erg leergierig, ze willen alles weten en hebben continu de aandacht erbij. 's Middags gaan we dan de praktijk in, als we 's ochtend hebben verteld dat ze een container niet moeten volkeilen met munitie, maar dat je dat moet stapelen, zodat je overzichtelijk kunt tellen en per stuk kunt uitgeven, dan gaan we dat 's middags beoefenen met een goed voorbeeld en een fout voorbeeld naast elkaar. Leuke lesvoorbereiding trouwens, want je hoeft alleen maar op het kamp rond te lopen en om je heen te kijken naar foute voorbeelden, want die zijn er te over.
Dit alles kan zeker niet zonder een goede tolk, maar in Jhaved (edit: zie op foto links, zijn neefje staat rechts, ook een van onze tolken) heb ik echt een betrouwbare vertaler gevonden. Hij is vanaf de eerste dag bij me, hij heeft vanavond een foto van Freia gezien en was zeer onder de indruk. Hij komt zelf uit Kabul en mist zijn familie ook, maar vind ook dat hij zijn werk eerst goed moet doen voordat hij weer terug kan naar huis. De jongen is ook leergierig en pakt heel snel de Engelse taal op, de rest is geen probleem, want men (de afghanen dus) vertrouwt hem, hij spreekt 4 talen (Dari, Pashtun en Farsi en nog eentje die we niet nodig hebben). Behalve zijn t-shirts, broeken en schoenen heeft hij helemaal niets meegenomen uit Kabul, want daar heeft hij ook bijna niets, maar van hun salaris kopen de tolken fruit en af en toe een kledingstuk. We hebben ze ondertussen slaapzakken geschonken en een bed met matras in een mooie grote tent. Daar wonen ze nu samen. Hij was vandaag wat ziek, kreeg wat foute Afghaanse pillen. Ik heb hem gezegd dat hij 5 liter water moest gaan drinken en vanavond was hij een stuk beter omdat hij de rommel uit zijn lichaam had doorgespoeld en was oh-zo dankbaar. Ik zal hem overdragen aan een goede collega, want dat verdient hij zeker, ik hoop dat we er ook voor hem nog een betere toekomst van kunnen maken.
De afgelopen 48 uur kenmerkte zich dus door diepe 'downs' en hoge 'ups', maar dat maakt het werk hier absoluut de moeite waard. Wat dat betreft vind ik het zeker jammer alweer zo snel weg te moeten, maar er zijn nog veel meer redenen te bedenken waarom ik toch wel weer heel graag naar huis wil. Het geeft me wel een goed gevoel dat ik mijn steentje (hoe klein ook in het grotere geheel) heb kunnen bijdragen en ik hoop de komende dagen nog zo effectief mogelijk die bijdrage te versterken.
Met de hoog favoriete radio Uruzgan op de achtergrond (heerlijke muziek en leuke intermezzo's en af en toe een collega online) wil ik hier nogmaals kwijt dat alle reacties hier op de site, op mijn email en uit Nederland in zijn algemeenheid ons allemaal erg goed heeft gedaan en dat de hoge betrokkenheid bij wat we doen en wat er gebeurt een enorme steun in de rug is, dus ook jullie dragen een steentje bij, we kunnen het niet alleen.
Dankjewel daarvoor!!!
-
05 November 2007 - 19:43
Simone:
Hai lieve schat van een broer,
Wat kan een mens zich bewust worden van zijn onmacht... Heftig hoor.
Maar wat heerlijk dan te weten en merken dat iedereen op zijn/haar eigen manier aan je denkt en bij je is (hoe groot de afstand ook).
Het liefst zou ik je zo'n dikke knuf geven dat je d'r van omvalt, die hou je van mij tegoed.
Take care! Tot gauw!
Liefs,
Simone -
05 November 2007 - 20:38
Schofvollix:
Hey maat,
Ja zo'n rampceremonie gaat je niet in de koude kleren zitten en ja ze zijn meer dan emotioneel.
Overigens fijn om te lezen dat je jezelf uitsekend aan het vermaken bent en je logistiek goed kan uitleven.
Inderdaad dat de mensen daar niet geschoold zijn wil nog niet zeggen dat ze dom zijn. Ze beseffen zelf ook wel dat er meer te kop is dan ze kennen.
Verder heb je nu een redelijke indruk wat wij voor gaos tijdens de opbouw tegen zijn gekomen. Daar zaten nog eens foute voorbeelden bij. Hopenlijk is het voor onze mannen nu een stuk beter geworden dan in het begin.
Hier aan het thuisfront gaat alles zo zijn gangetje en valt er weinig te vertellen.
Ja bij het clubje waar ik nu zit is men logistiek gezien van afgaans niveau.
Vandaag bekend maken wat er morgen gaat gebeuren en wat er mee moet. Is vrij van de lastige om het zo maar te zeggen.
PS doe de goeten aan Pollix
Met Gallische groet (Heuuu. Thuis gauw weer aan de toverdrank. -
05 November 2007 - 21:16
Freia:
Ik ben trots op de manier waarop je hier allemaal mee omgaat en de bijdrage die je levert om daar mensen een beter bestaan te geven! Dan mis ik je in ieder geval niet voor niets! -
06 November 2007 - 10:05
Marianne En Joost:
He Mark, wat een mooi stuk van je zeg, ik kreeg echt de kriebels ervan op een mooie manier. Een collega van mij kende Ronald ook, vroeger bij hem in de straat gewoond, en dan komt het toch wel dichtbij. Erg mooi dat hij dan zo'n afscheid krijgt daar, dat is dan wel het minste wat je kan doen. Wij hopen echt dat dit nu eens de laatste was, maar dat kan je nooit weten natuurlijk. We hopen dat je veilig weer terugkeert, en dat we snel weer een biertje met je kunnen drinken! Heel veel sterkte en succes daar nog!! Groetjes marianne en Joost -
06 November 2007 - 15:43
Wouter:
Aardig stuk leesvoer weer :-)
Maar verveeld geen moment, indrukwekkend.
Je kan voorlopig wel voorraad uit weer met je voorraad eten en tijdschriften hahaha, leuk dat iedereen zo betrokken is.
Donderdag is het hier ook tijd voor een " Battele ". Dames 2 tegen 3. Als ik alles moet geloven worden hele volkstammen opgetrommeld en wordt het een echte Ajax-Feyenoord (Positief uiteraard).
Veel succes en sterkte gewenst!
Greetz -
06 November 2007 - 15:44
Wouter:
Sorry voor de taalfouten. :-( -
06 November 2007 - 18:23
Marieke:
Hey lieve Mark,
Jeetje wat een verhaal zeg, kreeg wel even een brokje in mijn keel. Vind het prachtig om te lezen hoe jullie er allemaal mee om gaan en elkaar daar ook steunen! Lijkt me een moeilijke tijd maar ook eentje waar je heel veel van leert. Onvergetelijke momenten zo te lezen. En jullie doen ook zoveel dankbaar werk, dat merk je dus wel.
Las dat Ronald uit Epe kwam, er waren wel wat collega's van mij die zijn familie kenden, verschrikkelijk lijkt me dat en zeker omdat hij snel naar huis zou gaan.
Ik zal pas echt blij zijn als jij straks weer veilig thuis bent!!!
Morgen lekker een dagje vrij, beetje teveel gedaan dit weekend, werk namelijk naast mijn eigen klasje nog in het Gelredome bij het Symphonica in Rosso (concert) dit jaar met Paul de Leeuw. Gisteren achter de bar gestaan en hele avond koud gehad, nu dus beetje ziekig.(snipverkouden en lig nu met deken op de bank te rillen, ga zo denk ik maar naar mijn bedje toe)
Morgenavond maar even overslaan alhoewel het niet erg is om het concert meerdere malen te zien, vind het erg mooi!
Kids waren ook erg druk, niet erg bevordelijk voor mij vandaag... maar ja, er zijn ergere dingen.
Ben nog wel even benieuwd wat de afghanen van de pepernoten vonden of heb je die zelf lekker opgepeuzeld? Hebben ze uberhaupt wel ooit van Sinterklaas gehoord? Heb je weer iets om te vertellen.
Verder niet zoveel nieuws, wil je de laatste dagen nog veel sterkte en succes wensen en geniet (op je eigen manier) nog van alles wat je meemaakt (ook de warmte zal je wel gaan missen want het is hier al weer aardig frisjes aan het worden...)
liefs en een extra dikke knuffel van je nichtje!
-
06 November 2007 - 19:46
Ed En Sonja:
Dag Mark,
Heftig hoor, die verhalen, maar ook goed om de 'inside'kant te horen, want die is toch wat genuanceerder dan die van de tv. Kunnen ons wel voorstellen dat je even moet bijkomen. En als je dan naast al je werkzaamheden nog tijd hebt om te duimen voor de wedstrijd van morgen tegen de koploper, dan heb je helemaal hard genoeg je best gedaan :-) Alhoewel... ben je al aan't oefenen voor je oppasweekend voor onze kinders? Dat is weer een andere manier van hard werken. Wij verheugen ons er al erg op :-) Eventueel kan er nog wel een zak Engelse drop en een formule-1 tijdschrift tegenover staan...
Tot gauw, groetjes,
Ed en Sonja (en alvast een dikke kus van Annelieke en Coen, ha ha!) -
07 November 2007 - 15:38
Wiet En Ragnhild:
Dag Mark,
Aangrijpend verhaal, we hopen dat jij straks weer heelhuids terugkomt en dat je alles goed verwerkt. Vandaag is de thuiskomst van je collega Ronald in alle nieuwsuitzendingen te zien, indrukwekkend en verdrietig. Hou nog even vol, we hopen je straks weer eens te zien spelen samen met Wouter en de andere jongens. Tot ziens en groeten. -
09 November 2007 - 08:21
Freia:
Even een kort berichtje om de stand van gisteren door te geven 3:2 voor dames 2! Het was een spannende wedstrijd! Details volgen per mail.
Kus & knuffel! -
09 November 2007 - 11:49
Marianne:
ja was erg spannend!! We nemen revanche! haha.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
