Torres del Paine

Na 5 dagen in de uitgestrekte wildernis van Patagonie is het nu weer goed toeven in een hotelletje, we zijn er heelhuids doorheen gekomen, maar niet zonder slag of stoot.

Zondag de 21e was het vroeg opstaan, de kledij voor 5 dagen lopen was al uitgezocht en met de bus vertrokken we om 06.15u (pas na slopende 45 minuten wachten) richting Chili. De grensovergang is tweeledig, eerst uit Argentinie, dan een stuk van 8 km (als er iets gebeurd sta je dus nergens geregistreerd) en dan de grens over met Chili. We hadden een pizza besteld de avond ervoor en bewust twee dozen met restanten voor de lunch meegenomen, fout, gooi maar weg, geen etenswaren of andere produkten van de natuur mochten Chili in, zucht. Gelukkig stopten we 20 minuutjes bij de grens en gezien de weersverwachting heb ik (Mark) nog een regen- en windstopper gekocht van Wild Patagonia, dient eveneens als souvenier uiteraard ;-)

Die eerste dag zijn we met een bus en daarna een transferbusje afgezet bij een grote hostelleria en konden we starten met hiken. Prachtig weer speelde ons wel parten, want daardoor moest je alles wat je bij je had wel op je rug dragen en bijna elk uur van t-shirt wisselen. Na ruim 2,5 uur kwamen we bij de Refugio El Chileno aan, onze overnachtingsplaats. De bagage afgegooid, ons daar ingeschreven, deel van de bepakking achtergelaten en verder getrokken voor een klimtoht naar het uitzicht op Base Del Torres (de torens). Rond 5 uur in de middag waren we daar, net op tijd voor de zon op de gigantische rotsformaties van 2650 , 2800 en 2850 meter hoog (3 torens dus), bestaande uit twee soorten gesteente, waardoor het net leek of iemand de boel had geschilderd. Er waren ook Amerikanen die op het uitzichtspunt hun potje gingen koken, stoer, maar gigantisch koud, want we stonden op 850 meter tussen de sneeuw en de bergen.

Teruglopen in de schaduw werd na een inspannende tocht naar het uitzichtpunt ook niet echt tot onze favorieten gerekend, maar tegen kwart over zeven waren we op tijd voor het diner in de Refugio (we hadden dat op alle plekken erbij in, net als ontbijt en een lunchbox (zie foto)). Het was een soort houten berghut met meerpersoonskamers. We stonden gepland met 4 Australiers, maar die gingen uiteindelijk op een andere kamer liggen en we hadden de achtpersoonskamer voor ons viertjes, da´s mazzel en dus geen slaapgebrek, want dat wil je niet. De damesdouche was helaas niet met warm water, dus de heren zorgden om de beurt voor de badkamerdeurbewaking (haha). Er waren nog niet eens zoveel mensen die bleven overnachten, wel een aantal kampeerders (helden!!) in de kou, want het werd ´s nachts min7.

De volgende dag op tijd op, ontbijtje van cornflakes, witte toast en smeerkaas en een koffie/thee potje (wat aan de magere kant, maar ja, eten wat de pot schaft en meer was er niet) en we gingen op weg naar Refugio Los Cuernos. Dat zou ongeveer 9 uur lopen zijn volgens de kaartjes en de bordjes....maar da´s bejaardenplanning voor beginnelingen, want in 6 uur waren we eigenlijk al binnen. Kleine shortcut genomen door goed de bordjes te volgen en ondertussen ook nog een uur tegen een berghelling aan gelegen om te genieten van het uitzicht. Een meer dat in de zon groen en in de schaduw blauw kleurt, echt geweldig mooi om dan de wolken eroverheen te zien trekken. Ook vele roofvogels werden prooi van onze camera´s (we konden tot onze stress niet opladen in de refugio´s....knak!...dus geen filmpjes gemaakt). In de refugio aangekomen kregen we weer een achtpersoonskamer, maar ook dit keer mazzel, we hadden maar 1 medeslaper, een bijzonder aardige en rustige (en belangrijker: niet snurkende) gast. Die nacht moesten de oordoppen in, want de kampeerders maakten het laat en de houten vlonders liepen vlak langs ons hoofd en de bedjes gescheiden door maar 1 houten wandje, dat bevordert niet het aantal uurtjes slaap.

Het weer zou op dag drie wat minder zijn en dag vier regen.....nou dat kregen we op dag drie al volop. Gelukkig alleen motregen in de ochtend, waardoor we toch al behoorlijk nat waren (want je trekt al gauw een regenbroek aan ter bescherming tegen de regen, maar door het lopen met rugzak wordt je aan de binnenkant net zo nat). Einde ochtend waren we op campamiento Italiano, de lokale gids kwam naar buiten en adviseerde ons niet te ver te gaan, of niet verder (ons Spaans is niet helemaal top) en we besloten naar de lodge Paine Grande te gaan lopen in plaats van de Vallee des Francés richting campamiento Brittanico. Dat scheelde heel veel tijd, want we hadden gepland 5-6 uur door die vallei te lopen, maar dat was eigenlijk vanwege het uitzicht en ondertussen was alles dichtgetrokken met mist en regenwolken. Het advies sloegen we dan ook niet in de wind en dat bleek terecht. We kregen heftige windstoten, precies in het stuk met dood bos vanwege de afgebrande stukken van afgelopen januari en erger nog, zware regens, horizontale buien die onder onze backpacks sloegen en echt alles nat maakten. Je voelde het water al snel in je schoenen lopen en bij je onderbroek naar binnen. We waren alle vier miserabel, maar moesten nog 2 uur doorakkeren. Toen we uiteindelijk de lodge in zicht hadden waren we zo bizar koud dat we dachten allemaal goed ziek te gaan worden. Dit was niet gepland.

Wat een mazzel dat we een lodge hadden dit keer, met een vierpersoonskamer, en handdoeken en (!!!!!) een openhaard, ohhhhhh. Ik zal besparen wat we toen dachten van het weer en onze keuze om te gaan lopen.

Het werd dag vier niet makkelijker, wan het weer bleef erg slecht, de voorspelling was vanaf 9 uur in de ochtend 70-80 km/u windstoten en heftige regenval, maar vanaf 12 uur zelfs tot 105 km/u aan windstoten. We geloofden onze ogen niet. Dus om 8 uur liepen we weg, fingers crossed en hoofden diep gebogen tegen de wind en de regen in. We moesten er pal tegenin, wat was dat afzien. We waren diep gelukkig om rond half één bij de volgende Refugio Grey aan te komen, de planning was toen nog doorlopen, maar daar kwam niks van, hoewel Robert en Ilse met betere kleding nog wel een kwartier waren verder gegaan om de gletsjer te gaan bekijken. Ze waren snel terug, het was geen doen!! We hebben de hele middag bij de open haard gezeten en de enen na de andere hiker kwam volledig verzopen, koud en ziek binnendruppelen. Tsjonge wat een tegenvaller en wat kan het weer in de bergen snel omslaan. Wat een heftige wind, we hadden dit nog nooit meegemaakt. Gelukkig was ook deze Refugio knus en hadden we een vierpersoonskamer, maar helaas geen warme douche, brrrr, wat een avontuur. Wie had dit bedacht...oh ja, wij dus!

De dag erna klaarde het even op in de vroege ochtend, dus Mark is er om 7 uur uitgegaan om in ieder geval te kijken of hij de gletsjer kon zien, dat lukte en was best mooi, maar toen ging het sneeuwenen kwam ik op tijd terug voor het ontbijt. Een uitgebreid ontbijt, niet al te luxe, prima dus en we besloten ondanks de sneeuw er toch nog op uit te gaan. Toen we na een 20 minuutjes lopen bij de Grey gletsjer aankwamen klaarde het even op en konden we prachtige foto's nemen. Na een half uurtje begin het weer te sneeuwen en te waaien dus liepen we terug naast de refugio.

's Middags zou de boot rond 1uur gaan. Het duurde wel ff, maar rond kwart over één kwam het bootje in beeld. Nog een half uur, eerdat het bootje bij ons was en iets uit de kust aanmeerde. Een kleiner bootje wat er achter hing kwam ons halen samen met een groep Argentijnen en een internationale groep, met name Amerikanen. Toen we na wat perikelen aan boord waren kregen we een extra onverwachte rondvaart via de gletsjer. En de meeste mensen gingen naar buiten, wij uiteindelijk ook maar. Na een tijdje vlak langs de gletsjer gevaren te hebben, het sneeuwde nog licht, brak er een stuk van de gletsjer af en zag Mark een overkoepelend stuk instorten. Vanaf dat moment stortte een enorm stuk in, het bootje draaide snel om vanwege de vloedgolf en we waren getuige van een gigantisch natuur spektakel, weergaloos. De stukken die afbraken braken weer in twee of draaiden zich om en een ongekend blauw kunstwerk kwam dan boven water. We hadden super mazzel, de bemanning had dit in 10 jaar nooit gezien.

Na het genieten was het 2 uur varen naar een leeg strand. Gelukkig hadden we op de boot wat kennis gemaakt met een Chileense gids die graag Mark zijn film wilde krijgen via email van het afbrokkelende ijs, dus hij wees ons de weg naar een verscholen pad, nog een half uur open via een hangbrug naar de parkeerplaats, anders hadden we er nu nog gestaan. Robert en Ilse liepen voorop en zagen een busje van Pro Tours, de organisatie in Chili, de gids stapte hartelijk uit en hielp ons goed. Het busje zou ons pas weer afzetten bij hotel Temauken in Puerto Natales, dat was onverwacht en erg plezierig.

Het is een oerlelijk hotel, maar ongelooflijk comfortabel, mooie kamers met schitterend uitzicht dus die buitenkant boeit ons weinig. We gaan die avond uit eten voorafgaand aan Robert zijn verjaardag bij Afrigonia, een restaurant met een Affrikaanse dame uit Zambia in de keuken, heel bijzonder. Uitstekend gegeten en ook prima geslapen.

De volgende dag reizen we met een coach via de grensovergang weer terug naar Argentinie, maar niet nadat we ´s ochtends met spetterend vuur en balonnen Robert zijn verjaardag hebben gevierd.