Mount Koya

Na een prima nacht en een Japans ontbijt met yoghurt eet iedereen alles bijna op. De energie moet weer wat worden aangevuld. Als we uitchecken bij de receptie vragen we naar de dichtstbijzijnde ATM voor cash geld, de blijkt alleen in Hongu te zijn en verder nergens. Geld ontvangen tegen een Mastercard of visa card wil de man niet en ook het hotel aan de overkant niet ondanks de visa card stickers en in de winkel iets verderop ook niet. Daar komt bij dat het zondag is wat het niet makkelijker maakt. Dat hadden we dus gisteren moeten doen, oeps.

Vandaag reizen we ruim vijf uur met een bus en aansluitend een trein en een kabelbaan, dan slapen we in een tempel en een deel vd route ook weer terug, wat we zelf moeten betalen behalve de reeds aanwezige treinkaartjes. We hebben nog samen ongeveer 13000¥, de bus kost 1950¥ pp dus dat wordt krap, maar na betaling nog zo'n vijfduizend over wat gelijk staat aan ongeveer vijftig euro.

In de bussen in Japan kun je precies aflezen op een display hoeveel je moet betalen aan de hand van een ticket dat je moet pakken bij de instap met een nummer erop. De prijs die correspondeert bij dat nummer loopt op bij elke halte die de bus vervolgens passeert. Erg handig en doorzichtig, tip voor Syntus, Arriva e.d.

Onze bus stopte voor 10min pauze na een uur en ik vroeg de chauffeur of hij een ATM wist. Hmm, dat werd lastig want het was zondag zei hij in gebrekkig Engels, maar wel heel beleefd en vooral behulpzaam. Dat bleek wel een half uur later toen er een passagier uitging rende de chauffeur de bus uit en kwam terug licht zwetend. Hij zei niets, maar toen we verder reden zagen wij dat er iets verderop een ATM was en hij dus voor ons had gekeken of deze open was, zo aardig, vertederend! Helaas was deze ook gesloten.

Na weer dik een uur rijden stopte de chauffeur voor 20min pauze, weer was de ATM dicht en hij gidste ons naar een suspension bridge, een enorme grote maar zeer wiebelige brug. Robert ging het verst, maar wij hadden de kermis in de benen, brrr wat een geschommel. Terug bij de bus werd ons gevraagd of wij vooruit konden betalen..... Eh, de prijs was 1950¥, toch? Oh nee, verre van dat, want het was 3350¥ pp tot Gojo station, waar wij eruit moesten...... Oh oh! Na alles bij elkaar gelegd te hebben kwamen we uit, met nog 260¥ over, da's omgerekend 2,50€. Armoedzaaiers, hahahaha, maar wel spannend. De chauffeur was er ook niet zo blij mee, maar bleef uiterst beleefd en drong verder niet aan. Toen wij uiteindelijk betaalden was hij zichtbaar opgelucht en bedankte ons ruimhartig. Erg grappig, ware het niet dat wij nu platzak waren.

In het schema had Ilse goed gekeken en we konden best een trein later pakken, dus Robert en ik naar de 7eleven supermarkt die we vanuit de bus hadden gezien en die de chauffeur ons al had verteld in het begin van de busrit op Japanse Google Maps op zijn telefoon. Toen dachten we nog vier minuten overstap tijd te hebben, gelukkig hebben we nu een uur extra en gelukkig doet de ATM in de 7eleven het wel, pfff!

Maar als we terug lopen komt de buschauffeur ons in volle sprint tegemoet????? Volledig buiten adem, nauwelijks uit z'n woorden komend begrijpen we dat Ilse onze reismap is vergeten in de bus en dat onze chauffeur minstens een kilometer verderop de bus heeft neergezet en hardlopend naar het station is teruggegaan met de map. Deze aan een stationsbediende afgegeven met de instructie ons te vinden en de map te overhandigen. Bij het terug sprinten kwam hij per toeval Robert en mij tegen en na tien seconden stotteren rende hij weer weg. We hebben hem niet eens kunnen bedanken, terwijl dit toch de meest overtreffende trap van zorg voor een ander is, serieus hartverwarmend. Als we op het station komen zitten de dames daar al met de map, nog een beetje bij te komen van de schrik. Door het geld-verhaal was iedereen een beetje van slag, maar gelukkig kwam het goed. Hulde en ode aan de Japanse buschauffeur!!

We pakken de trein en aansluitend een cablecar, als we boven op Mount Koya aankomen regent het pijpenstelen. We worden gelijk ondervraagt in welk tempelcomplex we moeten zijn en door de vriendelijke mannen de juiste bus toegewezen. Volg je het nog? Bus trein cablecar bus..... Ho stop, Robert z'n rugtas stond nog in de cablecar, maar binnen een minuut is hij terug met grote glimlach, want er was al iemand onderweg met z'n rugtas op zoek naar ons. In Japan kun je eenvoudig weg niets vergeten, ze brengen je alles na.

Als we met de laatste bus die dag bij de Renjoin tempel aankomen worden wat chaotisch ingecheckt, maar da's een detail. We krijgen de douches met onsen gewezen, sjouwen (je mag niet rollen!) onze tassen weer het halve tempelcomplex door op weg naar onze Japanse kamers aan de andere kant en zelfs de toiletten zijn twee minuten lopen, dat vraagt goede planning dus. De kamers zijn en-suite en mooi gelegen, we drinken thee met z'n vieren en pakken wat rust. Uitzicht op een Japanse tuin met koi karpers een prachtig gesnoeid groen. Dan is het tijd voor de ceremonie en we mogen bij een boeddhistische religieuze bijeenkomst aanwezig zijn. Gelukkig staan er ook krukjes die ik gewoon maar pak, maar de anderen gaan in kleermakerszit.... voor de rest van het uur, auw!

De ceremonie is heel bijzonder, na een lange introductie in Japans en Engels door een snel maar onduidelijk sprekende monnik werd iedereen gevraagd 40 minuten naar z'n eigen adem te luisteren en zich daarop te concentreren. Oeh wat was ik blij met m'n krukje, de monniken zongen nog even gezamenlijk, mooi in zo'n donkere ruimte met zo'n dozijn toeristen. Iedereen hield zich mooi stil behalve een kwetterende Japanse groep toeristen buiten de ruimte die niet doorhadden dat we met een ceremonie bezig waren omdat de deuren gesloten waren. Het leidde helaas wat af, maar de ceremonie was ideaal om even goed rond te kijken en het altaar in je op te nemen, er was genoeg te zien met vijf monniken die dichtbij on het altaar heen zaten en wij iets verder af, zeker als je ogen gewend waren aan het donker. Achteraf kregen we weer een toelichting, eerst in het Japans en dat deel van het publiek verdween dan ook meteen en daarna in het half Engels waaruit bleek dat we aansluitend aan tafel werden verwacht.

We aten in de kamer met alleen toeristen, beetje tegen de verwachting in en op een kussen op de grond. Met twee tafeltjes eten voor je knieën bijna fysiek niet te doen, maar het smaakte best. Je eet wel sneller en dat doet de gemiddelde Japanner ook. We snappen heel goed waarom, want zo kun je helemaal niet lekker zitten. Uiteindelijk zijn we rond half acht klaar en een uur later sluiten we de tussendeuren en slapen erg vroeg.

Een dag om niet gauw te vergeten!