Naar Hiroshima

Na een matig ontbijt boeken we onze reserveringen op de Shinkansen naar andere tijden, zodat we onderweg kunnen uitstappen bij Himeji Castle, het grootste Samoerai kasteel van Japan en de tegenhanger van de zwarte pagode toren van het voormalige kasteel bij Matsumoto. Dat omboeken gaat zeer vloeiend bij JR, Japanse Railways, de dame begrijpt prima wat wij willen en regelt alle reserveringen voor ons. Het kost niets extra maar je bent verzekerd van een rustige zitplaats en met alle bagage heeft dat zeker de voorkeur. De trein is subliem, heel rustgevend en heerlijke fauteuils en dan zitten we nog niet eens eerste klas, echt heel bijzonder en de meest prettige reiservaring die ik persoonlijk ken behoudens de luxe generaals auto's met chauffeur uiteraard, maar dat is een zeldzaamheid.

Na tienen komen we aan in Himeji en het schitterende witte kasteel is vanuit de trein al zichtbaar. We hebben ruim drie uur de tijd voordat we weer in de trein op onze gereserveerde plaats moeten zitten, dus rustig aan kuieren we naar het kasteel toe in zo'n twintig minuten. Na entree betalen van 200 Yen (1,80 euro) gaan we door de tuinen en via een lange gang met onze schoenen in de hand in een plastic zakje (verplicht) komen we na 250 meter binnendoor wandelen bij het hoofdgebouw. Je moet even buiten langs, dus schoenen weer aan, maar in het hoofdgebouw is het weer schoenen uit, nieuw plastic zakje en weer meedragen. Tja milieu hebben de Japanners niet zoveel mee volgens mij. Soms zie je wel wat zonnepanelen, maar veel minder als bij ons en afval scheiden gebeurt op hele kleine schaal.

Van buiten lijkt het kasteel maar 5 verdiepingen te hebben, maar uiteindelijk zijn het er zes en een souterrain, dus feitelijk zeven. We klimmen er helemaal doorheen via soms smalle trapjes waar de rugzak blijft steken tegen de richels boven je hoofd. Maar het uitzicht is prachtig en de bouwstijl is indrukwekkend. Alles is van hout opgebouwd en je ziet de verbindingen goed zonder enige spijker of zonder andere materialen. Het is het eerste genomineerde en toegekende World Unesco Heritage van Japan en het wordt snel duidelijk waarom. Sinds vorig jaar volledig gerestaureerd is het kasteel echt majestueus en stralend wit. Het hele kasteel inclusief bijgebouwen is volledig van hout opgebouwd zonder spijkers of nagels maar met houten bevestigingen die in elkaar vallen, een echt groots stuk vakwerk. We lopen eerst door een 250 meter lange zijbeuk die uitkomt bij de hoofd pagode van zes verdiepingen en een kelder etage. Vele trappen, warm maar wel met meer ruimte dan de kasteel toen in Matsumoto, maar na meer dan zes jaar renovatie volledig in oude stijl voltooid. Het witte pleister tussen het hout geeft het de bijnaam 'White Herron'. Het kasteel wordt dus ook wel de witte reiger genoemd vanwege het witte pleister aan de buitenkant. Als we teruglopen eten we een wafel bij het plagiaat restaurantje Manneken (waarschijnlijk zijn ze Pis vergeten te kopiëren) en omdat we nergens kunnen zitten in de kiosk gaan we verderop tegenover het station lunchen. De sandwiches kip-terryaki smaken uitstekend.

Daarna met de Shinkansen naar Hiroshima waar we met de taxi naar het hotel reizen om snel de spullen achter te laten en ruim voor sluitingstijd naar het Atomic Bomb Memorial museum te gaan. Dat is uiteraard zeer indrukwekkend, maar het maakt ook wel verschil met alle andere musea. Imposant groot is het museum van veel beton en zoveel indruk als de buitenzijde maakt scoort de binnenkant nog hoger, er lopen mensen met tranen in de ogen en de Japanner snikt soms bij gruwelijke foto's, niets wordt aan de verbeelding overgelaten. Ook niet voor de legio scholieren die in grote getale langslopen, zo stil is het nog nergens in een museum geweest.

Alle details nemen we in ons op en het valt me op dat hoewel de bom op Nagasaki drie dagen later is gegooid er met geen woord over wordt gerept in dit museum, curieus. De foto's laten verbrande lijken zien, honderden, nee duizenden, het totaal van 130.000 dode mensen dringt maar langzaam door. Displays met verbrande kledingstukken, muntjes, schooltassen, stukken muur, dakpannen, het houdt niet op. De schaduwen op muren die volledig geïmplodeerde mensen als enige bewijs van existentie hebben achtergelaten laat mij ook niet meer los. Waar iemand zat te wachten op de opening van de bank is nu alleen nog een zwart geblakerde vlek over van wat hij of zij ooit was, gruwelijk! De boodschap van het museum gericht aan de hele wereld is heel duidelijk en steun ik van harte, dit nooit meer!!

Na dit museum zitten we in het park even wat te drinken van de flesjes die we eigenlijk standaard bij ons dragen, het is vlakbij de vlam die pas zal worden gedoofd als alle nucleaire wapens in de wereld zijn vernietigd. Het geraamte van een fabriek staat er nog als bewijs een herinnering, de fabriek waarboven de bom in de lucht is ontploft en waar mensen verbaasd naar omhoog keken, niet wetende wat er zou neerkomen, ze hebben het nooit beseft. Het luchtalarm kwam vijf minuten later....

We strijken neer in een bier café, veel bijzondere verschillende biertjes, maar na twee drankjes per persoon betalen we bijna negentig euro, ze durven wel zeg. Dan vinden we een restaurant waar alleen maar lokale bevolking zit op een derde verdieping. Je grillt op een plaatje onder een grote afzuigkap, zo groot dat ik Robert de rest van de avond niet meer heb gezien. Samen bakken we vlees, vis en groenten klaar en het is erg lekker.

Als we terug gaan naar het hotel horen we via het weerbericht dat typhoon Chaba heeft huis gehouden in zuid zuid Japan en dat deze onderweg is naar west Japan wat niet heel ver weg is, als dat maar goed gaat.