Naar Nagasaki

Vandaag vertrekken we naar onze meest zuidelijke bestemming in Japan, Nagasaki, de laatste stad voordat we in vertrek-stad Fukuoka afscheid van Japan zullen nemen. Eerst reizen we in een uur 220km naar Fukuoka (vroeger Hakata) en nemen we tot onze grote spijt afscheid van de Shinkansen. Maar die ervaringen neemt niemand meer af, wat een treingenot, de overtreffende trap van Rail Away!!

Dan stappen we over in de JR Express en deze is meer luidruchtig en veel meer schokkerig, maar het ergste zijn de vele tunnels die zoveel verschil in luchtdruk geven dat de oren er goed zeer van doen. Je raakt er bewegingsziek van en het heeft veel weg van zeeziekte, maar ook ben je volledig gedesoriënteerd. Ik zou wel willen stellen dat de reis naar Nagasaki beter niet met de trein te maken is, maar veel andere manieren dan behalve een duur vliegtuig is er niet. Enfin, we nemen het op de koop toe. Als we tegen één uur in Nagasaki aankomen duiken we eerst een Starbucks in voor koffie en een kleine snack tegen de honger, we hadden niet veel meegenomen in de rugtas in tegenstelling tot andere dagen.

We pakken de tram naar het Richmond Hotel en dat ligt midden in de binnenstad. Ook hier na het inchecken gauw naar de belangrijkste plek, het Atomic Bomb Museum en het PeacePark. De opzet van het museum is mooier dan in Hiroshima, maar net zo indrukwekkend en het blijft een bizarre waarheid dat in beide steden samen bijna een kwart miljoen mensen zijn vermoord met 2 bommen. Die in Nagasaki was ook nog niet eens voor hun bestemd, maar het doel waar de bom voor was bleef in de wolken, waardoor de Amerikanen het ding maar hebben afgeworpen boven Nagasaki. Er zijn in dit museum wel minder persoonlijke verhalen, hoewel de video van Australische overlevenden van een krijgsgevangenen kamp erg tot de verbeelding spreken en deze mensen leven nog steeds ondanks de straling en de gevolgen daarvan. Het zijn er maar een handjevol.

In het Peace Park staan grote groepen schoolkinderen te zingen en lange strengen met kraanvogels gevouwen van papier op te hangen als een soort herinneringskransen. Ik film het zeer gedisciplineerde geheel en we kijken er een half uurtje. Dan zoeken we de tram weer op en gaan naar Dejima, het deel van de stad waar de Nederlanders in de Edo periode, vanaf mid 1600 als enige land ter wereld met Japan handel mochten drijven. Wij hadden ons hierop al voorbereid in Leiden door een bezoekje te brengen aan het von Sieboldt museum en het Volkenkunde museum, dus veel dingen waren herkenbaar en langzaam raken we ook wel een beetje reismoe. Logisch na bijna vier weken.

Een hapje en drankje zijn vlot gevonden in de vorm van een pizzabroodje, maar mijn darmen protesteren en gelukkig zitten we al snel op de vloer van een Japans restaurant waar ook een prachtig schoon toilet aanwezig is. Volgens tripadvisor een uitstekend adresje, tja, da's waar, maar je moet er maar van kunnen genieten als je in geen enkele houding comfortabel kunt zitten, het van de vloer eten (ondanks laag klein tafeltje) blijft voor ons een vreemde gewaarwording.

We zijn ondertussen ook door Chinatown heen gewandeld, maar dat stelt niks voor, in Amsterdam is het vele malen groter, maar het betekent wel dat we vlakbij het hotel zijn. Daar drinken we ons toegezegde welkomstdrankje nog even in de sfeerloze eetzaal en na een tweede biertje stijgen we met de liften naar onze kamers.

Wauw, morgen de laatste dag en met veel plezier terugkijken op een geweldige reis!