Naar Osaka

Allemachtig vroeg opstaan want de ochtend ceremonie begint om zes uur, brrrr. Nu geen introductie, maar een serie rituelen en daarna lange zang. Na een half uur zingen verdwijnen de zes aanwezige monniken en alleen de opper monnik blijft om bijna een half uur Japans te praten. Er waren nu meer aanwezigen in het publiek, maar na het Japanse deel verdween driekwart richting ontbijt en kregen wij nog zo'n tien minuten in het gebrekkig Engels de meest verkorte versie. Dubbel! Moet je nou blij zijn dat je erbij mag zijn en dat men minimaal probeert Engels te praten of mag je je storen aan de feitelijke onbeleefdheid dat je zaalvulling bent en daarna een beetje wordt afgescheept. De overnachting in het complex is erg duur, zo'n 110€, dus wij concluderen dat je meer mag verwachten. Het ontbijt is Japans basic en we laten de tassen achter om in een druilerig weer zo'n drie km te wandelen richting de grootste boeddhistische begraafplaats van Japan, Okunoin. Hoge cipressen omringen de duizenden stenen, paraplu is weer hard nodig, maar gelukkig kun je die in Japan bijna bij elke overnachtingslocatie meepakken, vooropgesteld dat je daar terug komt uiteraard.

De rustplaats is erg indrukwekkend, vele mooie beelden, zie diashow op Facebook, een unieke graf monumenten geven een goede indruk van de rituelen. We komen aan het einde van de begraafplaats bij een must see tempel, de Torodo, je mag daar dan weer niet fotograferen helaas, maar de pracht en praal schitteren ons tegemoet. Pal erachter ligt een mausoleum met prachtige gouden bloemen, heel groots. In de kelder van de Torodo tempel zien we allemaal kleine Buddha beeldjes genummerd en op volgorde, waarschijnlijk als herinnering aan overledenen denken wij. Ook hier is Japans voor ons onleesbaar en daardoor mis je best veel. Maar de indrukken zijn er niet minder om. We lopen terug en omdat ik behoorlijk last heb van die knie stoppen we voor koffie. Ik besluit achter te blijven en na een half uurtje rust terug te kuieren naar onze tassen om de rest niet meer te hoeven ontzeggen, want we willen graag meer zien van een aantal aanbevolen tempels. Freia ziet dan nog de Diamon gate en de Konpon Daito, een indrukwekkende pagode met vermiljoen rode kleur en binnen het beeld van Buddha Mahavairochana.

Dat rust houden met de knie werkt prima voor mij en net na de middag reizen we gezamenlijk terug met bus cablecar een trein met overstap richting Osaka. Daar aangekomen dumpen we de spullen in het Midosuji hotel, midden in de wijk met vele restaurantjes en winkeltjes. De stad komt wel even op ons af na drie dagen bossen, tempels en rust, want Osaka probeert New York te overtreffen en dat lukt ze aardig met alle neonreclame en schreeuwende verkopers op straat. De dames genieten van het ijs wat je op elke hoek kunt krijgen en in de grotere avond proberen we de lokale specialiteit in een aanbevolen restaurant, het hoofdgerecht heet Okonomiyaki. Het wordt bereid op een bakplaat met ei, bami, pannenkoekendeeg en vele ingrediënten naar keuze. Het smaakt overheerlijk en hebben we nooit eerder gezien laat staan gegeten. Bijgerecht is Yakisoba, waarbij Soba een soort bami in heet water is met veel smaak door kruiden en ik al eerder heb gehad. Je kunt alles zelf nog algemeen met sausjes en fishflakes of gemalen zeewier. Aanrader!

Na het eten dwalen we nog langs de kade en de vele shops, Dotonbori gegeten en verbazen ons over J6 (de Japanse versie van K3), waar volwassen mannen omheen staan te gillen als ware dit de Rolling Stones, vaag!!

In een Engelse pub kletsen we nog wat na over het genot van een met hop gebrouwen sapje.